Η ενδομητρίωση είναι μία γυναικολογική πάθηση, κατά την οποία ιστός που φυσιολογικά θα έπρεπε να αναπτύσσεται εντός της μήτρας, αναπτύσσεται έξω από αυτή, στα όργανα της κοιλιάς και της λεκάνης, δημιουργώντας εστίες, οζίδια ή κύστες. Εμφανίζεται συχνότερα στο περιτόναιο, στις ωοθήκες, στις σάλπιγγες και στην ουροδόχο κύστη.

Είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις που πλήττει κυρίως γυναίκες της αναπαραγωγικής ηλικίας, σε ποσοστό 7 έως 10%.

Ποια είναι τα αίτια της ενδομητρίωσης;

Τα αίτια της ενδομητρίωσης δεν είναι ακόμη γνωστά, γεγονός που έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη διαφόρων θεωριών.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι κληρονομική πάθηση. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει πως το ενδομήτριο κατά την εμμηνορρυσία παλινδρομεί από τις σάλπιγγες και εμφυτεύεται στο περιτόναιο. Αυτός ο έκτοπος ιστός αναπτύσσεται σε περιοχές έξω απ’ τη μήτρα, λειτουργώντας όπως το ενδομήτριο. Τέλος, κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ενδομητρίωση δημιουργείται λόγω ανοσολογικής ανωμαλίας. Το ανοσοποιητικό αδυνατεί να βρει και να καταστρέψει τις έκτοπες εστίες, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν να αναπτύσσονται.

Ποια είναι τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης;

Τα κύρια συμπτώματα της ενδομητρίωσης είναι:

• Πόνος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ή μετά απ’ αυτή.
• Πόνος στην περιοχή της κοιλιάς κατά τη διάρκεια της περιόδου (δυσμηνόρροια).
• Χρόνιος πόνος στην περιοχή της κοιλιάς ή της λεκάνης.
• Έντονη αιμορραγία και επώδυνη ούρηση κατά τη διάρκεια της περιόδου.
• Γαστρεντερικές ενοχλήσεις.
  
• Αιμορραγία ανάμεσα στις περιόδους.
  
• Υπογονιμότητα.

Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις γυναικών, οι οποίες δεν εμφανίζουν κανένα σύμπτωμα.

Πώς γίνεται η διάγνωση της ενδομητρίωσης;

Η πιο σίγουρη μέθοδος διάγνωσης της ενδομητρίωσης είναι η λαπαροσκόπηση, καθώς επιτρέπει στον γυναικολόγο να δει τις εστίες, το μέγεθός τους και την έκταση της ενδομητρίωσης, ενώ μπορεί να δώσει μία σαφή απάντηση αναφορικά με τη γονιμότητα της γυναίκας.

Ποια είναι η θεραπεία της ενδομητρίωσης;

Η θεραπεία που επιλέγεται για την κάθε γυναίκα διαφοροποιείται ανάλογα με τα συμπτώματα, την ηλικία και την επιθυμία της για τεκνοποίηση.

• Σε γυναίκες που φέρουν ελαφρά συμπτώματα, ο γιατρός μπορεί να συστήσει παυσίπονα.
• Σε περιπτώσεις που ο πόνος δεν υποχωρεί με αναλγητικά και η γυναίκα δεν επιθυμεί να τεκνοποιήσει, ο γιατρός συνήθως συστήνει ορμονική θεραπεία. Οι ορμόνες μπορεί να είναι σε μορφή χαπιών, σε ενέσιμη μορφή ή σε μορφή ρινικού σπρέι.
• Τέλος, για γυναίκες με ενδομητρίωση μεγάλου βαθμού, που αντιμετωπίζουν ισχυρούς πόνους ή σοβαρά προβλήματα γονιμότητας, συστήνεται η χειρουργική θεραπεία.